“Even een stukje over jezelf schrijven vragen ze aan iemand die een gigantisch dubbelleven heeft geleefd en met zóveel herinneringen als ik. Van de Blokhut (waar alles om metal en rock draaide), tot ik die op tour ging met de gothic band Christian Death, tot aan Parkzicht, de Energiehal en de Maasvlakte party’s, waarbij ik dag en nacht hielp bij het bewaken, opbouwen en afbreken van het festivalterrein. Hierbij mijn verhaal:
Nadat ik op mijn elfde mijn vader plotseling heb verloren aan een hartaanval – wat ik helaas ter plekke mee heb moeten maken – waren het mijn moeder en mijn zus die achter mij stonden toen ik op zeer jonge leeftijd kansen kreeg, waar menig tiener alleen maar van durfde te dromen. Zonder mijn moeders toestemming en de inzet van mijn zus kon ik namelijk nooit op mijn vijftiende al mee op tournee met een Amerikaanse band.
Het valt ook niet mee als vijftienjarige op tour. Zeker niet als je bedenkt dat ik de band nooit had verteld dat ik nog geen achttien was… Dit heb ik zeker wel drie jaar verborgen gehouden voor ze. En dit terwijl je toen nog bij élke grensovergang als enige met een Nederlands paspoort )en dan ook nog stiekem minderjarig) je paspoort moest tonen. Mijn moeder heeft tegelijkertijd in dat jaar ook voor mij het leerling loodgieters baantje geregeld bij een bedrijf dat toevallig discotheek Parkzicht onderhield qua loodgieters- en onderhoud werk. Hierdoor stond ik daar als jong pikkie in het weekend te dansen en doordeweeks serieus te werken. In die tijd heb ik Clarence, de grote baas van Parkzicht, persoonlijk leren kennen, omdat ik regelmatig moest bellen naar de zaak vanuit zijn kantoor. Er waren immers nog geen mobieltjes. Later via de gabberscene, toen dit explodeerde en ik op de Energiehal afterparty’s als danser te zien was in Parkzicht. Ik kreeg de kans om als vaste stage danser bij de Parkzicht entourage van Ricky da Dragon, DJ Rob & en MC Joe te dansen. Ook was ik veel te vinden in de Rhtym op de Oude Binnenweg, waar ik altijd met mijn “specifieke” piercing een biertje bestelde (vraag maar aan Lucky Rot als je het per sé wilt weten), want als alles dicht was, ging de Rhtym alweer open en ging het feest vrolijk verder.
Het dansen heb ik tot een jaar of ‘98 volgehouden. Mijn leven bestond in die jaren eigenlijk alleen uit werken en touren in verschillende muziek scenes. The best of both worlds, so to speak…Touren, Energiehal-feesten opbouwen, daar ook on stage dansen, hetzelfde feest daarna weer afbreken en hup weer op tournee. Er zat zelfs een tour tussen van zes weken dwars door Amerika. Ik heb nog op de bank geslapen bij Juan “Punchy” Gonzalez, onze tourmanager die het huis deelde met meerdere mensen die ook tourden. ‘s Ochtends at ik een broodje gezond met iemand waarvan ik dacht dat het een roadie was van Cannibal Corpse. Na een uur babbelen vertelde hij mij lachend dat hij de bassist van Cannibal Corpse zélf was…haha oops, my bad! Het grappige is dat Alex Webster zich dit voorval nog kon herinneren bij hun laatste bezoek aan Baroeg.
Halverwege jaren ’90 kwam ik ook vaak in oefenruimte The Note. Christian Death heeft in deze jaren ook wel eens in The Note geoefend voor een tour waarop ik in eerste instantie niet was meegevraagd. Later ben ik wel last minute mee gegaan, want zo ging dat nou eenmaal. Als try out konden we in Baroeg de sets oefenen voor de aankomende Europese tour. In die jaren was ik ook nog eens de zanger van Biosfear (Puppi de Jong’s favoriete death metal band uit Hoogvliet).
Biosfear deed in die tijd mee aan de Grote Prijs van Spijkenisse in Tex Mex, waar Deef de Kanarie in de jury zat. Als enige metal band, zijn we toen toch nog achtste geworden in de halve finales (!) wn verdienden we een optreden op Spijkpop ’99. Daar hebben wij toen eigenhandig de linker helft van de PA opgeblazen. Biosfear is ook de band waarmee we, onder eigen beheer, een cd genaamd ‘Inhale Insanity’ hebben opgenomen bij Vincent Dijkers en we hebben zelfs een keer opgetreden in Baroeg (Spinozapop ’98).
Rond het jaar 2000 werd ik door de toenmalige portier van Baroeg, André , gevraagd om te komen helpen. Er zou namelijk een gabber party komen in Baroeg: de verjaardag van DJ Ludie Smitshoek uit Parkzicht. Het zou erg druk worden en hij wilde die avond met een uitverkochte zaal vol gabbers niet alleen aan de deur staan. Het was tenslotte geen standaard Baroeg publiek. Zo gezegd, zo gedaan. Ik en mijn nieuwe vlam, Laura Van Roosendaal, beleefden hier onze eerste echte onofficiële vrijwilligers werkdag.
Daarná pas kwam de Cradle of Filth tour, waar Christian Death het voorprogramma was en ik hun tourmanager. We waren met twee tourbussen. Ik werd ertoe gedwongen om via Cradle’s tourmanager de zanger – Dani Filth – uit onze bus te zetten, omdat hij er gewoon een tering zooitje van maakte bij ons in de bus. Dit voorval herinnerde hij zich óók nog heel goed.
In 2002 kregen we onze zoon, Angel Aaron Daemon, die we gemaakt hebben op Graspop 2001. Ik bouwde toen voor de kost mee aan podia. Meerdere keren in Ahoy bij Korn en Rammstein, die altijd als load-out minimaal twintig trucks hebben staan om te legen (en weer te vullen). Hier had ik ook een keer ‘curtain shift‘. What the hell is dát nou weer? Nou, dat is dus het stage gordijn vasthouden, zodat ze hun welbekende pyrotechnics kunnen testen. Ik was bijna mijn haar kwijt… mafkezen. Ik heb zelfs Slayer, Slipknot en Ozzy meerdere keren mogen opbouwen. En Baroeg Open Air bouwen dan? Dat kwam pas ná mijn hartaanval.
Drie weken voordat ik 40 werd – dezelfde leeftijd die mijn vader had toen hij er wél aan overleed – kreeg ik een hartaanval. Hierna ben ik zeker wel twee jaar uit de running geweest, omdat mijn hartfunctie nog maar 25% is. Dit zal ook niet meer beter worden en dit is waarom ik mijn ICD kreeg. Die regelt nu elke dag, elke hartslag met een puls en kan ingrijpen mocht ik nog een infarct krijgen (niet zo’n fun fact, maar wel belangrijk: het is niet waarschijnlijk, maar mocht dit ooit gebeuren, laat mij dan minimaal een minuut liggen, zodat mijn ICD de kans krijgt om zijn werk te kunnen doen en bel in die tijd rustig 112, no worries! Haha).
Toen Laura in 2018 als vrijwilliger begon bij Baroeg kwam ze thuis met wilde verhalen over tenten bouwen op Baroeg Open Air. Het bloed begon gelijk weer te kruipen waar het beter niet meer kruipen kon bij mij… Ik wilde mee! Ik kwam in eerste instantie alleen maar mee om even te kijken en eraan te ruiken, maar eenmaal daar wilde ik niets liever dan mee helpen bouwen. Dit is jarenlang mijn werk geweest, dus ik vind het heerlijk om aan zulke projecten mee te werken. Ik wilde weten of ik het nog kon. Toen het bleek dat dit zo was, was het nog maar een kleine stap om ook vaste vrijwilliger te worden in Baroeg.
Ik doe tegenwoordig graag de middagdiensten, zoals de bands ontvangen. Het geeft me stiekem een beetje het gevoel alsof ik met allemaal bands op tour ben, zonder dat ik “me stadje” hoef te verlaten. Ik weet natuurlijk hoe het is om als band zijnde ergens te komen en dat helpt ook weer met sommige ideeën die ik heb voor de middag. Meestal op maandagen “poets ik de weekenden weg”, zodat Baroeg er weer netjes en schoon uitziet. Als dat niet zo is, dan weet je dat ik er niet ben geweest.
De genres waar ik vooral van houdt zijn brute death metal en grindcore; muziek waar ik heerlijk mijn agressie kwijt kan. Het gaat vooral om de ontlading die je krijgt als iedereen om je heen los gaat. En dan is natuurlijk Baroeg de enige plek in de buurt die dat heeft.
En…en…en… jullie dachten dat Laura ADHD heeft… mwoahaha (evil laughing some more)… Het ene verhaal kan niet zonder het andere verhaal en alles is met elkaar verbonden. Er is blijkbaar te weinig tijd om mijn leven zomaar even kort samen te vatten. Ik kan werkelijk teruggaan tot naar de paplepel, waarmee mijn moeder het vrijwilligerswerk me ooit heeft ingegoten. Ik denk dat als je nog meer van me wilt weten, je het maar gewoon moet komen vragen aan me. Dan zal ik ze allemaal graag voor jembeantwoorden.
Dus tot in Baroeg dan maar!”
